Onunla tanıştığımda 53 yaşındaydı. Dünya kriterlerine göre yolun yarısını çoktan geçmişti. Gözleriyle gülümseyen, Hitler bıyıklı, yarı kel yanakları hafifçe aşağı sarkmış, anlaşılmaz sesler çıkarıp beni yanaklarından öpen bir adamdı. Beni hep havaya kaldırır, sonra tutardı. Kızardım, heyecanlanırdım, belki de korkardım, bilmeden. Kendimi biraz tanıyınca, arada bir yanlış yaptığımda oho, oho diye ses çıkaran adamı sevmeye başlamıştım.

Küçük masum evcilik oyunlarımda yanımdaydı hep. Küçücük fincanlarımla yalancıktan içtiğimiz kahvelerin tadını bir daha aynı lezzette hissetmedim. Dindar, bir o kadar da modern bir adamdı. Dışarıda onu arkadaşlarımla tanıştırırken işte bu BABAM derdim gururla. Küçükken omuzlarında taşırdı evden armutlu bahçemize kadar. Sarı kızım, altın kızım Cihan da bir kız derdi.

Bizimle birlikte aramızdan bir çocuk ordusu da yürür, onlar da aynı sözleri tekrar ederdi. Cihan da bir kız nakarat halinde. Hala duyuyorum sanki bu sözleri. İlk mini eteği alan oydu. Hep güzel olduğumu sürekli tekrar eden tek erkek oldu hayatımda. Takdir aldığımda bir bilezikle birlikte Yıldırım Gürses’in Son mektup isimli plağını almıştı. Annemle birlikte alkış tutup haydi dans et benim sarı kızım derdi.

Dansı o sevdirmişti bana. Annemle babamın altın topu olmuştum adeta. Erol Büyükburç un Mürüvvet isimli şarkısını dinlemekten hoşlanır. Bazen de “Makber”i mırıldanırken, damlalar dökülürdü gözlerinden.

Kendimle barışık, özgür kimlikli olmamı sağlayan adamdı. İstanbul da Boğaziçi Üniversitesi sınavına girdiğimizde üç erkek arkadaşımla birlikte bizi gezdirmiş, her arkadaşıma aynı önemle yaklaşmıştı. Şimdiki eşim Bayram da bizimle birlikteydi o zaman. Belki herkesin babasıyla geçirdiği günler özeldir. Ne zaman bastonlu, fötr şapkalı birini görsem babam gelir aklıma. TÜM BABALARIN, BABALAR GÜNÜ KUTLU OLSUN!