“İnsanları bir arada tutan en önemli etken, karşılıklı yararlanma ve dayanışma gereksinimidir. Ancak sevginin karışmadığı insan ilişkileri, çıkar ilişkileri olmaktan öteye gidemez. Sevgi insan topluluğunun bulunduğu her yerde vardır. Ailenin olduğu gibi toplumsal yaşamın da kaynaştırıcı gücü ve mayası sevgidir.” diyor rahmetli hocam Atalay Yörükoğlu.

İş hayatınızı düşünün. Mesai arkadaşlarınızı! Onlarla ilişkileriniz gerçekten sevgi üzerine mi kurulu yoksa çıkar ilişkisi üzerine mi? Karşılaşınca bir kafa selamı ile ağzınızdan zar zor çıkan bir “naber” mi yoksa ilk gördüğünde “Ya şu iş olmasa da doya doya bir muhabbet etsek” düşüncesinde misiniz?

Peki ya komşularınız, arkadaşlarınız ve en önemlisi aileniz! Onlarla ilişkileriniz ne üzerine?

Ana rahmine düşüp annenin bunu öğrenerek, elini göbeğine koyduğu ilk an hissetmeye başlarız sevgiyi. Ailemiz hissettirir ve onlar öğretir bize sevgiyi, sevmeyi. Belki de sevmemeyi!

İnsanoğlunu sevme yeteneğini sevile sevile kazanırmış. Sevilen ve sevmesini bilen insan erdemli insan olurmuş.  Yani sevilen ve sevmesini bilen hayata olumlu bakar, güçlüklerin üstesinden gelir, insanları hor görmez, agresif olmaz, şiddet eğilimi göstermez, saygılı ve sabırlı davranır, sorumluluğunu ve sınırları bilir, ego ile hareket etmez, kin bilmez, yalan söylemez, insanlara olduğu kadar doğaya ve hayvanlara da özverilidir. Şu beş satırlık paragraf daha da uzatılabilir elbette ama sevgi yoksunluğunun bu davranışları etkilemesi durumun ciddiyetinin kavramak için yeterli sanırım.

Haydi, gözlerinizi kapatın ve çevrenizdeki insanları bir masaya yatırın bakalım. En yakın arkadaşınız, komşunuz belki iş arkadaşınız, her gün ekmek aldığınız bakkal, kasiyerdeki kız, televizyonda izlediğiniz karakterler, akrabalarınız, kardeşiniz, anneniz, babanız ve siz.  Samimi olun bir üst paragraftakilerinin ne kadarına sahipsiniz ya da sahipler? Size sevmeyi öğreten kim? Bundan daha da önemli soru ise size sevmeyi nasıl öğretti, yeterince öğretebilmiş mi?

Geçmişi geri getirmek zor, açık varsa istenirse kısmen kapanır belki. Kendinizi sorguladıktan sonra bir kez daha düşünün sizin sevmeyi öğrettiğiniz, öğreteceğiniz kişiler var mı?  Çocuklarınız mesela! Çocuklarınıza sevginizi yeterince hissettirebiliyor musunuz yoksa davranışlarınızdan bunu kendisinin çıkarmasını mı bekliyorsunuz? Yoksa “Ona her istediğini alıyorum, yemeği hazır, giysileri temiz” modunda mısınız? Belki de “Çocuğu sevmek onu şımartır” düşüncesinde misiniz hala?

Emin olun kötülükleri yapanlar, agresifler, dengesizler kendi isteği ile bu yolu seçmiyor. Sevmeyi hissedip öğrenemedikleri için davranışları onları maalesef bu yöne itiyor.

Neyse lafı uzatmayalım, işin özü atasözü: Sen seversen yavrunu o da sever yavrusunu!

Sevgiyle yoğrulan sevgiyle güçlenen sevgiyle şekillenen erdemli insanlar yetiştirmek umuduyla Yunus Emre’ye kulak verelim “Sevgi gelince tüm eksiklikler biter.”