Çocuğunuz istemediği bir şey yaptığında ne yaparsınız?

Kızarız değil mi? Biraz yüksek ses biraz sert bakış arkasından klasik cümle “Ben sana demedim mi!” belki biraz daha ileri gidip bağıranlar hatta hiç olmamasını dilediğim ama maalesef yaşanan fiziksel şiddet. Ha bu arada fiziksel şiddet deyince çoğu aile karşı çıkıyor. “Yok, artık altı üstü bir tokatın neresi fiziksel şiddet” diye ya da kolundan tutup sürüklemenin! Pek çok insanımız için bunlar sıradan, her gün yaşanan doğal şeyler ve illa çocuğun vücudunda bir yer morarmadığı sürece yapılan her türlü dayağı eğitim amaçlı(!) sayıyorlar. Bu zihniyeti değiştirmek çok güç çünkü kendisi de öyle yetişmiş muhtemelen. Babadan oğula, anneden kıza aktarılan bir nevi disiplin şekli.  Biraz hayattan intikam biraz kolaya kaçma, biraz da sevginin gücünü hissedip hissettirememe.

Bir de çocuğu hata yapmasın diye her hata olasılığını ortadan kaldırma gayreti gösterenler var.  Olur ya hatayı engelleyemezlerse, çocuğun anlık psikolojisinin bozulacağınız düşünerek aşırı telkinler, hatanın kendisinde olmadığını söyleyenler, hatasını yok sayıp marifet saydıran aileler.

En tehlikelisi hangisi acaba?

Peki ya çocuğunuz hata yaptığında müdahale etmeyip bekleyenler var mıdır? Hatasının sonucunu görmesini, yaşamasını sağlayanlar. Bu şekilde olduğunda da siz çocuğunuza değil çocuğunuz size kızacaktır muhtemelen. “Ailem benimle ilgilenmiyor, benim yanımda değil!” diye. Bu başıboş bırakmak, ilgisiz davranmak demek değildir. Hatalarla yüzleşip sonucunu görmesini sağlamak ve dolayısıyla aynı hatayı bir daha yapmamak için daha bilinçli olmaya yönlendirmektir. Daha sağlam daha güçlü bir karakter için.

Ne demiş Yunus Emre “Hiç hata yapmayan insan, hiçbir şey yapamayan insandır ve hayatta en büyük hata, kendini hatasız sanmaktır.”

Hata ile yoğrulan ve hatalarını kabul edip bunlardan ders çıkarabilen çocuklar yetiştirmek umuduyla…