Ne çok tartışıldı şu uzaktan eğitim!

Aylardır herkesin bir yorumu var. Kimi olumlu kimi olumsuz kimi kararsız. Kimileri bilerek, deneyimleyerek konuştu kimileri de kulaktan dolma.

Önemli olan neydi karar veremedik. Eğitim mi öğretim mi? Sağlık mı eğitim mi? Yüz yüze eğitim mi uzaktan öğretim mi? Küçük yaş mı büyük yaş mı? Ne kör düğüm olduk!

Veliler, öğretmenler, idareciler, profesörler herkes ikiye bölündü, yok yok ikiden daha fazlaya.

Kararında net olanlar sadece çocuklardı, gençlerdi. “Yeter artık gerçekten yeter, bir daha söylenerek kalkmayacağım sabahları, öğleye kadar değil, akşama kadar olsa da of demeyeceğim.” diyen kızımın, yeni arkadaşlarıyla yüz yüze tanışamayanların, hayalini kurduğu üniversiteyi evden bitirecek olanların isyanı aynıydı.

Bizlerse, o mu bu mu derken o an için en önceliğe odaklanamadık.

Bir deney vardır bilir misiniz? Sıcak-soğuk-ılık deneyi.  Üç kâseye su konulur. Biri soğuk, biri ılık ve biri de sıcaktır. Sağ el soğuk suya, sol el sıcak suya batırılır ve bir süre bekletildikten sonra iki el aynı anda ılık suya batırılır. Ardından sorulur: Sonuncu su sıcak mıydı soğuk muydu?  Beyin bunu algılayamaz o an. Sıcak sudan çıkan el soğuk hisseder, soğuk sudan çıkan el sıcak hisseder. Hâlbuki son kâsedeki su ılıktır.

Tek bir doğru yoktur! Ellerimiz bile farklı yerlerden geldiklerinde aynı konuda farklı şeyler hissederler. İşte görecelik kavramı doğar burada. Her şey herkes için farklı anlamlar ve öncelikler taşır. Kim olduğumuz, nereden gelip nereye gittiğimiz, yaşımız, yaşamımızdır bize önceliklerimizi belirleyen.

O zaman Gandhi’nin dediği gibi “Eylemler önceliklerimizdir.”diyelim ve içinde bulunduğumuz pandemi süreci için eyleme geçelim. Önceliklerimiz olan eğitim ve sağlığımız için maske, mesafe ve hijyen kurallarına uyalım.  Maske, mesafe ve hijyen kurallarına uymayıp, gereksiz sokaklarda gezip de sağlık ve eğitim sistemi hakkında da yorum yapmayalım.