Orta Asya’dan Anadolu’ya bir serüven…Hani derler ya kimler geldi kimler geçti! Yüzyıllardır süregelen mücadele nihayet ebedi sonuca ulaşmış doksan yedi yıl önce.

Artık o günleri hisseden ve anlatan kişiler aramızda yok ancak anlattıkları hala kulaklarımda ve onlar anlatırken dinlediklerimin hayali hala gözümün önünde. Babaannem bayram günleri çok heyecanlanırdı. Sabah erkenden kalkar ve TRT’yi açtırır ve büyük stattaki kutlamaları pür dikkat izlerdi ve izlettirirdi bana da. İzlerken her aşamada kendi çocukluğundaki bayramı da anlatırdı. Saçlarının iki yandan örülüşünü, elindeki bayrakları ve arabasıyla Mustafa Kemal Atatürk’ü gördüğü ilk heyecanını!

Büyük camekânlı balkonda, döşünde gururla taşıdığı madalyasını ve savaş anılarını anlatırken bir Kırşehir Gazisi geliyor hatırıma. Keşke diyorum o zamanlarda da olsaymış şu akıllı telefonlar da bunca gereksiz şeyleri kayıt edeceğimize bu muhteşem anıları, heyecanları kaydedebilseymişiz. Her ikisini de rahmetle anarken iyi ki onları dinleme şansım olmuş diyorum. Şimdi onlardan dinlediklerimi çocuklara anlatıyorum, heyecanla ve gururla.

Bizden sonraki kuşaklara da nasıl var olduğumuzu, neler uğruna nasıl savaşıldığını, nelerden fedakârlık edildiğini, kimlerin aç kimlerin susuz, yurtsuz, anasız babasız kaldığını o günkü heyecanla anlatabilirsek belki o zaman daha şuurlu gençlik yetişir. Tüm gün saçma oyunlardan başını kaldırmayan çocuklarımızın geçmişe ve geleceğe dair kurabileceği iki mantıklı cümlesi olur belki!

Savaş günlerindeki gençliğin vatan için savaşma ruhunun çok azı bile günümüz gençliğinde de olsa, kim bilir belki o zaman Ata’mızın dediği gibi ilim ve irfan yolunda ilerlemek daha kolay olurdu.

Umutla, heyecanla, anılarla nice yıllara ülkem…