Çok fazla tarlası olan bir baba ve oğlu bir gün yürüyüşe çıkmış, baba oğluna “Sana çok hoşuna gidecek bir şey göstereceğim.” demiş. Tarlaların kenarındaki tepeye tırmanmışlar, zirveye vardıklarında baba, “Bu gördüğün tüm topraklar, ağaçlar, hatta üzerindeki evler benim, yani bir gün senin olacak. Zenginliğimizi iyi zile.” demiş. Çocuk kendini çok şanslı hissettiğini söylemiş ve bir süre zenginliklerini seyrettikten sonra tepeden inmişler. Aradan birkaç gün geçmiş ve köyden fakir bir adam ile oğlu yürüyüşe çıkmış. Yine aynı tepenin yanından geçerken baba oğluna, “Benimle gel sana nefes kesen bir şey göstereceğim.” demiş. Birlikte zirveye çıkmışlar ve baba “Bak oğlum, tarlalara bak, muhteşem renklerdeki ağaçlara, gökyüzünün ne kadar yakınmış gibi oluşuna, gözünü alan güneşin her yeri nasıl da aydınlatışına! Biz bu güzellikler içinde yaşama hakkına sahibiz. Bütün bunlar seyretmemiz ve tadını çıkarmamız için. Kalbin, güzelliği görebildiği sürece dünyadaki en zengin adam sen olursun.” demiş ve bir süre seyrin tadını çıkardıktan sonra evlerine dönmüşler.
Bu hikâyeyi okuyunca, hiçbir şeyden hoşnut olamayan, hep daha fazlasını isteyen, sürekli sıkılan, oflayan poflayan, ufak şeylerden hoşnut olmayan çocuklarımız geldi aklıma. Daha doğmadan her şeyini hazır ettiğimiz, daha yaşı gelmeden okulunu seçtiğimiz, daha istemeden oyuncaklarını aldığımız, abur cuburları eve yığdığımız… Onları “zenginliğe” alıştıran ve sonra tatminsiz olmasını sağlayan bizleriz hiç şüphesiz. Çocuklara değil de kendimize biraz sınır koysak sanırım her şey kendiliğinden yoluna girecek. Anneler, babalar hele ki yeni nesil babaanneleri, anneanneleri ve dedeleri! Lütfen onlar istemeden önerine sunmayın her şeyi!
Bakmayı değil görmeyi, nelere sahip olamadığımızı değil, nelere sahip olduğumuzu görebilmeyi öğretelim. Gönül zenginliği karın doyurmaz belki ama ruhumuzu dinç tutar, bizi erdemli kılar.