Çocuklar küsmeyi kimden öğrenir dersiniz? Doğuştan mı gelir? Arkadaşlarından mı öğrenirler yoksa ebeveynlerinden mi?

Doğuştan gelmediği kesin…

Akrandan öğrenilir elbette ama şu an bunun üzerinde değil yetişkinlerden öğrenmeleri üzerinde durmak istedim.

Geçtiğimiz günlerde küçük bir çocuğun annesi ile konuşmasına rast geldim. Belli ki çocuk istenmeyen bir davranış yapmış ve anne ona kızmak istemiyor ancak jest ve mimiklerini de katarak “…ama küserim bak…” diyor. Çocuk biraz nazlansa da annesinin küsmemesi için boyun eğiyor. Anne mutlu! Kızmadan istediğini yaptırdığı için üstünlük hazzı duyuyor. Ona göre sorunsuz bir şekilde problem çözülüyor. Oysaki asıl sorun burada başlıyor. Sevgili Bengi Semerci’nin dediği gibi “Küsmek İletişimsizliktir.” Küsmeyi tehdit unsuru olarak kullanmak ise çocuğun depresif, sorunlarını ifade edemeyen, pasif bireyler olarak yetişmesine zemin hazırlar. Sırf kendisine küsülmesin diye pek çok olumsuz duruma boyun eğme eğilimi gösterebilir.

Diyeceğim o ki çocuklar, elbette yanlış ya da istenmeyen davranışlarda bulunabilirler, tıpkı biz yetişkinler gibi. Bu durumda küsmeyi tehdit unsuru haline getirmekten ziyade, neden olmaması gerektiğini açıklamalısınız. İletişim göz teması ve konuşmakla başlar ve biz yetişkinler çocuklarımızın gözlerinin içine bakarak, onu ciddiye alarak konuştuğumuzda sorunların pek çoğu çözülecektir. Bir iki derken, sorunların konuşularak hallolmasına alışan çocuk iletişim probleminden yoksun birey olma yolunda emin adımlar atmış olur.