Dünyada ne acayip rastlantılar oluyor. Aslında buna rastlantı, tesadüf gibi kelimeler kullanmak da çok hafif kaçar, diye düşünüyorum. Çok sevdiğim bir kardeşim demişti. “Abi, buna tevafuk deniliyor.” Olabilir. Tabii mutlaka bir izahı vardır. Bir örnek vermek istiyorum:
-Bir gün, o zaman Fransa’nın Milli Eğitim Bakanı olan tanınmış tarihçi ve meşhur alim Victor Duruy, demiryolu istasyonunda treni beklemek üzere dururken beş yaşındaki bir kız çocuğunun, elindeki deftere kurşunkalemiyle kendi karşısında bir şeyler yaptığını görür. “Çocuğum, o yaptığın nedir?” diye sorar. Kızcağız, “Sizin resminiz Mösyö!”der. Victor Duruy gülerek, “Sen onu bana gösterir misin çocuğum?” dediğinde çocuk, “Büyük bir memnuniyetle Mösyö!” diyerek defterini takdim eder. Victor Duruy bakar ki kızcağız kendisine çok benzeyen bir resim yapmış! Hemen kızın babasını sorar. O istasyonun kondüktörü olduğunu öğrenince adamcağızı resim okuluna yakın olan bir istasyona naklettirir. Kızı ressamlık okula koyar. İşte bu kızdan meşhur ressam Rose-Maury çıkar.
Keşke böylesi olaylar bizim memlekette diğer memleketlere göre biraz daha çok olsa değil mi? Çok ihtiyacımız olduğuna inanıyorum. Öyle cevherler yitip gidiyor ki aklım almıyor. Yani, ne bileyim. Nasıl yaparız? Nasıl Bu işin içinden çıkarız bilemiyorum? Fakat Amerika’yı yeniden keşfetmeyeceğimiz kesin. Mutlaka bir çıkış yolu vardır. Bu yolu bulabiliriz. Bulmalıyız da. Ancak bulursak biz de varız diyebileceğiz dünyaya…