Bugünlerde okuduğum bir hikâyeyi sizlerle paylaşmak istedim.

Hikâye Çin’de geçiyor. Çin imparatoru, ülkenin en iyi ata binen insanı olmak ister ve ülkedeki en iyi hocayı tutar kendine. “Bu ülkede ata en iyi binen insan olmak istiyorum. Bunun için bana her şeyi öğretmelisin.”der. At biniciliği hocası, imparatora tüm bildiklerini öğretir. Kısa sürede oldukça iyi olan imparator, hocası ile yarışmak istediğini söyler.  İmparator ve hocası büyük bir düzlükte dörtnala gitmeye başlar. İmparator önde giderken, hocası onu geçmiş.  Hocasının öne geçtiğini gören imparator sinirlenir ve “Hani en iyi ata binen bendim, ama sen beni geçebiliyorsun” demiş. Hocanın yanıtı gecikmemiş.  “Sayın imparatorum, siz önde olduğunuzda benim sizi geçip geçemeyeceğimi düşünerek sürekli bana baktınız. Ben sizi geçince de beni nasıl geçebileceğinizi düşünerek yine baktınız. Oysaki gerçekten iyi at bindiğinize inansaydınız sadece ata ve kendinize odaklanırdınız ve ben sizi geçemezdim.”demiş.

Hikâyeyi okuduktan sonra çocuklarımız geldi gözümün önüne. Yarış atı olan çocuklarımız! İlkokuldan, yok yok hatta anasınıfından itibaren en iyi, en başarılı, en güzel giyinen, en çok yıldız alan (say say bitmez) bireyler olmalarını istiyoruz. Birey kelimesi önemli tabii! Çocuğumuzun “en” lere sahip bir birey olmasını isterken onun bir birey olduğunu unutuyoruz. Biz unutunca da onlara da hissettiremiyoruz doğal olarak.

Çocuklarımızı, başkalarını geçmeye odaklayarak büyüttüğümüzde kendileri olmaktan çıkıyorlar. İsteklerini ve hayallerini erteliyor belki de hiç gerçekleştiremiyorlar. Hep başkalarına odaklandıkları için de belirli bir aşamadan sonra o çok istedikleri başarı ellerinden uçup gidiyor.

Sonuç olur mu bilmem ama çocuklarımızı kendi varoluş güçlerine inanarak ve onlara da inandırarak yetiştirmeliyiz.  Onlara ne yaparsan yap en iyisini yap demeli ama ne yaparsan yap, en iyi sen yap dememeliyiz.