“Kim demiş ki çocuk küçük bir şeydir,

Bir çocuk belki de en büyük şeydir…” J.J. Rousseau

“Kısa ve öz” ikilisini sık kullanır mısınız? Hikâyeler, sohbetler, haberler hatta dedikodular…

Karşımızdakine anlatmak istediklerimizi laf kalabalığı ile değil de az lafla çok şey anlatabilmektir asıl olan.  “Az konuş çok düşündür” demektir belki de.

Çocukken anneannemin sözleri hep konuşmamı keserdi “Tamam artık sadede gel, uzatma!”  bana konuşmamı tekrarlatırdı. Farklı kelimeler kullanarak daha kısa anlatmamı isterdi defalarca.  Ne işkence gelirdi o zamanlar. Meğer eskilerin öğretmeni olarak o da benimsermiş az ve öz konuşmanın önemini kim bilir belki o da okumuştur “Emile”yi.

İşte bu hafta az ve öz iki cümle ile başladım ve yine az ve öz bir alıntı ile bitirmek istiyorum. Fransız bilim insanı J.J.Rousseau’nun yaklaşık 350 yıl önce kaleme aldığı ve hala bir başucu kitabı gibi tekrar tekrar okuduğum “Emile” kitabından bir bölüm aktarmak istedim.

Bu uzun kapanma sürecinde uzun uzun düşünmek dileğiyle…

“…Yaşadığımız süre boyunca insanlar tarafından eğitiliyoruz ve bizi etkileyen olaylardan edindiğimiz tecrübeyle olgunlaşıyoruz. Bize eğitim veren insanların bizim için çizdiği yol ile yaratılışımıza uygun olan yol zıt yönleri işaret ettiğinde ise ruhsal karışıklıklar yaşıyoruz. Yürümemizi istedikleri yolun sonu bize mutluluk getirmeyecek, ancak diğer yolda yürümemiz için de teşvik edilmiyoruz. Bütün hayatımız boyunca böyle çarpıştığımız ve dalgalandığımız için kendimizle uğraşmadan, ne kendimiz için ne de başkaları için iyi işler yapamadan hayatımızı tamamlıyoruz.

Çocukları, yeteneklerini ortaya çıkarmaları ve olmak istedikleri şey olmaları için özgür bırakmalıyız.  Biz onlara hâkim, asker ya da din adamı olmalarını değil, yaşamayı öğretebiliriz ve onlar bir meslek sahibi olmadan önce insan olmalılar. Çünkü bir insan ne olmak istiyorsa ya da ne olması gerekiyorsa onu olabilir, sonra vazgeçip başka şey de olabilir; ama daima kendisi olarak kalacaktır.”