Bir garip çocuk varmış, garip dediysem öyle değişik değil! Acınacak durumdaymış. Çevresindeki yetişkinlerin tutumları onu garipleştirmiş. Aslında yetişkinler iyi niyetliymiş ama çocuğa ne kadar zarar verdiklerinin farkında değillermiş.

Bir kelebek hikâyesi vardır bilir misiniz? O da garip bir kelebek! Hikâyeyi anlatmak istedim ama okurken, kelebeği bir çocukmuş gibi düşünün. Hikâye bitince bir daha sonra bir daha düşünün.

“İyi niyetli yardımsever biri doğada gezinirken bir kozasından çıkmaya çalışan bir kelebek görmüş. Kelebek kozanın lifleri arasından sıyrılmaya çalışıyormuş. Yardımsever kişi hemen kelebeğin imdadına koşmuş. Dikkatlice kozanın liflerini sıyırmış, kozayı aralamış ve kelebeğin fazla çabalamadan kozasından çıkmasını sağlamış. Kelebek kozadan çıkmış çıkmasına ama hiçbir zaman özgürce uzun uzun uçamamış. Çünkü kanatları güçsüzmüş. Kanatları ancak kozadan çıkma çabalarıyla güçlenir ve uçuşa öyle hazırlanırmış ama yardımsever kişi gereksiz yardımlarıyla bunu engellemiş. Kelebek kendini kozadan kurtarma çabasıyla aslında kaslarını geliştirmekte, kendini ayakta tutacak, güçlü kılacak, uçmaya hazırlayacak hareketleri çabalarıyla öğrenecekmiş. Yardımsever kişi kelebeğin işini kolaylaştırarak güçlenmesine engel olmuş. Kelebek hiç bir zaman gerçekten yaşayamamış.”

Hani okuduktan sonra bir düşünün demiştim ya işte şimdi tam sırası! Çocuğunuza gerçek sevginizi nasıl veriyorsunuz? Her şeyi önüne sunarak, her tehlikeden uzak tutarak, her acıya onun yerine göğüs gererek, yapması gereken her sorumluluğu siz yaparak m?

Çocuklarımıza bir garip kelebek muamelesi yapmayalım ki özgürce uçabilsinler…