İlaç ve birçok medikal sarf malzeme, temel ihtiyaçtır. Ekmek gibidir. Su gibidir. Eğitimdir. Barınaktır. Emniyettir. Hukuktur. Yani, hayattır. Dolayısıyla, sağda-solda, kıyıda-köşede, orada-buruda satılacak ve alınacak herhangi bir ticari ürün değildir. Milli bir üründür. Özel bir üründür. Üzerinde titizlikle durulması gerekir.

Titizlenmezsek, irdelemezsek, herhangi bir ürün gibi değerlendirsek, hali hazırdaki ekonomik normlara sokarsak ne olur? Bu olur. Kanayan bir yara olur. Derin ve açık bir yara…

Ülkemizde ilaç fiyatları yılda bir kez Şubat ayında belirleniyor. 2021 yılında ilaç fiyatları 4,57 Euro kuru üzerinden kurgulandı. Ve böyle olalı beli her sene yaklaşan şubatta ilaçlar her ne hikmetse tedarik kaynaklarında YOK’a giriyor. Evet, evet “YOK” oluyor. Soruyorsunuz “Yok “diyorlar. Fakat bu sene her sene gibi değil ekonomik karmaşa var. Vahşi ekonomik karmaşa…

Dolayısıyla belki sık kullanılan 1000’e yakın ürün eczanelerde yok. BU yok hakikaten yok ki zaten elimizdeki stoku devlet görüyor. Diğerleri de zor bulunuyor hele bu sene daha da zor bulunuyor. Ben dâhil tüm meslektaşlarımın düştüğü durum çok acı. Resmen acı çekiyoruz. Acı…

Çocuk antibiyotiğini bile vermekte zorlanıyoruz. Kanserli hastalar, Koah’lı kastalar, şeker hastaları, tansiyon hastaları ve diğer kronik hastalar ve hatta hasta bezi ile hayatını sürdüren hastalara yardımcı olamamanın acısını çekiyoruz. Lütfen bu acıyı dindirin. Şubatı beklemeyin ya da “şubatta zam yok” deyin de. Eczacının bu acısı dinsin. Yapın bir şey. Bir şey yapın…