Çocuğunuzu tanıyor musunuz? Boyunu, kilosunu, göz rengini hatta belki kaçıncı sınıfta olduğunu biliyor musunuz? “Yok, artık” denildiğini duyar gibiyim ama maalesef çocuğunun fiziksel özelliklerini dahi bilmeyen ebeveynler tanıdım.

Çocuğu tanımak, onun geleceğine yön vermek ve aranızdaki bağ için oldukça önemli. Fiziksel özellikler bir yana sevinçleri, korkuları, onu heyecanlandıran, endişelendiren şeyler, ilgi alanları, yetenekleri, hayalleri, idealleri ve idolleri, değer verdiği kişilere neden değer verdiği gibi pek çok hisselerini sıralayabiliriz.

İnsanı tanımak da hislerden geçmez mi? Bizler birini tanımak için illaki yetişkin olmasını bekleriz. Küçük olan şeyler sevimlidir ama ciddiye alınacak kadar kayda değer değildir, mantığı ile sürmüş gitmiş yüz yıllardır hayat.  Çocuk ciddiye alınmamış, çocuk dinlenmemiş! Fiziksel ihtiyaçları karşılanıp duyguları önemsenmemiş. Neden? Çünkü o daha küçük!  Fikri alınmamış, göz teması kurulmamış.  Hal böyle olunca da aradaki bağ sağlam olmamış.  Sağlam bağlar kurduğunu sananlar da şiddet ve psikolojik baskı ile kurduğunu sanmış.

Yeni yeni çocuğun ve ona değer vermenin önemini anlamaya başlayan kimi ebeveynler, yetişkinler de sınırı bilememiş! Abartılı ilişkiler, çocuğun farklı bir hal almasına sebep olmuş sonra da şu an anlam veremediğimiz davranışları sergileyen çocuklar, gençler kol gezer olmuş.

Her şeyin bir ayarı vardır ya o ayarı kaçırmamak gerek!

Peki ya çocuğun değerini anlayan, çocuğunu tüm yönleri ile tanıyan ve bu doğrultuda geleceğine yön verebilen, sınırı iyi ayarlayabilenlere ne demeli?