Kibritçi kız adında bir modern öykü ile yaşamak. Ve bu modern öyküyü eskiye çekmek. Sonra bu eskilenen öyküyü bir kadına uyarlamak. Bir isme değil numaraya sahip biriyle konuşur gibi. Zihnimin bana kurduğu tasarı biri tarafından istenilmiş bir şeyi yerine getirmeye benziyor aslında. Önsezi gibi. Zaten böyledir; biri tarafından izleniyormuş hissine kapılıp bir tedirgin olup bir rahatlarsın. Çünkü tanırsın. Neden böyle? Çünkü… Çünkü neden olmasın? Saf yaşam malzemesine sahip biri aklında gururunu ezebilmişse eğer… Bu modern öykü, artık günümüzde eşine rastlayamadığımız modern bir oyun da olabilir. Ki gökyüzü ile yeryüzünün birleştiği bu yerde mümkün olmayan hiçbir şey yoktur, isteyen gördüğünü alır ama ya elinden kayıp giderse? O zaman müşkül durumlar silsilesiyle karşı karşıya kalınır, o ağacın altına çöküp kederli düşüncelere dalınır. Ama yanlış anlaşılmasın; koyvermek değildir bu, yenisini, en yenisini kurmaktır, kurmak için çabalamaktır çünkü yaşadığın sürece “dünyayı çıplak gözle görmeyi devam ettirmeyi başarmak” en büyük hazinesidir insanın “aklından önce”.

Bir beyefendi olsaydım sakin davranırdım, düşüncemde basitlikle hareket edip çözüme yönelirdim ancak bir gökyüzünde neyin gerçekleşeceği belli değildir: Gökyüzünün ne kadar süre gökyüzü olarak kalacağı belli değildir. Yani ne bu söylediklerimin garantisi var ne de burada oluşumun. Bulunduğum yer olan yeryüzü ise sallantı içerisinde. İnsanların birbirlerine olan tavırları çok kaba, basit bir yenilgiyi kabullenecek güce bile sahip değiller. İlginçtir, bir roman karakteri vardı böyle hatırladığıma göre. Görmüştüm onu balkonundan aşağıya sarkarken ama bir şey yapamamıştım, izlemiştim kederli bir şekilde yitip gidişini, oyunlarını geride bırakışını. İnsanlar niçin onun kadar cesur değil? Ne çetin bir hal! Eskilerden duyduğumuz “Men dakka dukka” mıdır bu?

Peki, kimin öyküsü bu hal? Ya birimizin ya hepimizin ( -ya da ya hepimizin ya birimizin).