Uzun bir aradan sonra yeniden çocukça merhaba herkese!
İnsanlar çok eski zamanlardan beri, bir iletişim başlangıcı olarak birbirlerine selam vermiş. Kimi sözlü kimi hareketlerle verilen selamlaşma şekilleri her dilde her kültürde farklı olsa da bir nezaket biçimi olarak insanlıkla var olmuş.
Selamlaşma söz ve hareketleri bazen sevgi ve saygı hissettirirken bazen de esenlik ve dostluk hissettirmiş, hissettirmekte.
Bir ev ziyaretinde içeri girerken, yolda karşılaşınca, resmi ya da gayri resmi bir alana girerken, bir insana, bir topluluğa hitap etmeye başlarken, alış veriş için bir dükkâna girerken, telefonla konuşurken, mesajlaşırken hatta balkondan balkona konuşmaya başlarken diye o kadar uzatabiliriz ki…
İnsanlığın hangi evresinde çıktı bu selamlaşma bilemiyorum ama bildiğim yüzlerce yıldır var olan bir şey artık gereksiz geliyor! Evet evet, yanlış okumadınız! Hele ki genç nesil “sözcük israfı” diyor buna. Sanki “israf” kelimesinin gerektirdiklerini her alanda yerine getiriyorlarmış gibi! Yeni neslin iletişim aracı akıllı telefonlar. Telefonlarla konuşmuyorlar elbette, çoğunlukla sessiz sedasız, onlara göre kelime israfı, zaman kaybı olmayan kısaltma kelimelerle iletişim kuruyorlar. Türkçemizi düzgün kullanmadıklarına mı yanarsınız değerlerimizin yitip gidiyor oluşuna mı? Kötü haber tez yayılır misali bu alışkanlık da hızla yayılıyor. İnsanlar iletişime başlarken selamsız konuya giriyor artık. Giriş, gelişme ve sonuç olarak öğrendik bizler, ancak artık giriş ve gelişme cümleleri yok oldu! İnsanlar konuşurken direkt sonuca odaklanıyor. Samimiyetsizlik ve saygısızlık da böylece doğmaya başlıyor.
Yeni bir eğitim öğretim yılı açılıyorken bol bol selamlaşalım, selamlaşmayı öğretelim, hatırlatalım derim. Öğrencilerimize, öğretmenlerimize, velilerimize, arkadaşlarımıza gözle verilen bir gülümseme ya da dudaklardan dökülen bir “merhaba” huzur katacaktır günümüze.