Antalya, Muğla, İzmir, Osmaniye, Mersin, Adana, Çanakkale, Kayseri, Edirne, Kütahya, Aydın, Kilis, Kocaeli, Kastamonu, Sakarya, İstanbul, Hatay, Bursa, Denizli, Diyarbakır, Karaman, Balıkesir, Manisa, Bingöl, Kırklareli, Bilecik, Şanlıurfa, Bitlis, Kahramanmaraş, Çorum, Isparta…

Ne acıdır ki daha iki hafta önce kaleme aldığımız “Ya yangın eylem planımız yoksa?!”  başlıklı yazımızın külleri soğumadan ülkenin dört bir yanından yangın haberleriyle irkildik. O talihsiz görüntüleri televizyonların başında, sanal medyada, gazetelerde gördükçe kahrolduk. Üstüne bir de yangına müdahale etmeye çalışan daha 25 yaşında olan bir vatandaşımızı yitirdik (toplamda 7 kişiyi yitirdik). Tamam, en azından “yangın kontrol atında” derken, mısır patlağı gibi farklı bölgelerden de yangın haberleri gelmeye devam etti ve yeni yeni haberler gelmeye de devam ediyor. Birkaç yerde yangın söndürülemiyor. Sürekli rüzgârın yönü ve şiddetine göre hareket etmek gerekiyor. Vatandaşımız gerektiğinde avuç avuç toprak atarak ve tabii ki tehlike altında yangına müdahale eder vaziyette. Mücadele devam ediyor…

Her felaketin ardından millet olarak bir danışma yaratabiliyoruz. Bu kabiliyet sanırım Orta Asya’dan kalma bir meziyet ki iyi de yapıyoruz. Ortak duygularla kenetleniyoruz… Örneğin şimdiden ortak bir duyguya sahibiz. “Ne söyleyeceğini bilememek” gibi… Evet, hüznü, yüreğimizin burukluğunu, acıyı tarif edemiyoruz ve yaralanan vicdanımızın onarımı için, suçluyu bulmaya çalışıyoruz.  Fakat bulamıyoruz. Arıyoruz tarıyoruz bir türlü suçluyu bulamıyoruz. Her köşeden karşımıza bir “Hiç” çıkıyor. “Hiç”